Timothy Voges
08-10-2017 / 05-11-2017, Gallery 23, Amsterdam
Bearing Papers.
In 2016 studeerde Timothy Voges (Willemstad, 1993) af van de Hogeschool voor de Kunsten (HKU). Voordat hij deze opleiding begon, woonde hij op Curaçao waar hij een opleiding deed aan Instituto Buena Bista (IBB), Curaçao Center for Contemporary Art.
UITDAGENDE VERHALEN
Op zoek naar informatie over de Curacaose kunstenaar Timothy Voges (1993) stuitte ik al googelend op een overlijdensbericht van een naamgenoot uit Houston, Texas. Slechts één persoon had een condolerende tekst onder het bericht achtergelaten. Een bestaande tekst uit een overlijdenstekstenboekje. Sneuer kan haast niet.
Op het eerste gezicht heeft deze vondst niets te maken met werk van de échte Timothy Voges.
Of toch wel?
Maar het leven gaat……..
Van deze Texaan zijn ongetwijfeld foto’s gemaakt in de jaren veertig, vijftig of zestig. Dode foto’s nu. Behalve als ze in handen vallen van de jonge Voges en in zijn beeldarchief terecht komen. Dan kunnen dode foto’s een nieuw leven gaan leiden.
In 2010 wordt Timothy Voges aangenomen op het IBB (Instituto Buena Bista) in Willemstad, het instituut van de kunstennars David Bade en Tirzo Martha dat talentvolle jongeren voorbereidt op een kunstacademie elders. Een jaar later maakt hij een serie getekende portretten. Brave oefeningen in tekenvaardigheid. Het aarzelende begin van een concretisering van de behoefte om mensen in te zetten voor zijn artistieke uitingen.
Healing.
Op de HKU (Hogeschool voor Kunsten) in Utrecht heeft Timothy Voges zijn thematiek gevonden. Hij verzamelt oude foto’s, neemt er een detail uit en vergroot dat vervolgens in een schilderij uit. Door dat te doen, maakt hij van een alledaags, dood beeld, een beeld dat gaat leven, omdat je als kijker nieuwsgierig wordt naar de oorspronkelijke context. Deels ook vanuit een vaag gevoel van herkenning. Van wie is die tas? Wat zou dat voor een jongen zijn, met dat halve gezicht? Van wie zijn die handen die zo zorgzaam met het hoofd van dat jongetje omgaan? Wie zit er aan die biljartende hand? Hij daagt daarbij zichzelf en de kijker nog eens extra uit door verbleekte kleurenfotokleuren te gebruiken. Daarmee bevestigt hij het historische karakter van de beelden en maakt hij ze nog stoffiger. Nog doder, als het ware. Zodoende wordt er een groter beroep gedaan op de creativiteit en de fantasie van de kijker. Soms geven zijn titels een fantasieprikkel – ‘Maar het leven gaat….’ – , vaker zijn de titels beschrijvend – ‘Bearing Papers’, ‘Pool’ – of ontbreekt de titel volledig – ‘Untitled 2’.
Zonder titel 2.
Timothy Vogel is niet de eerste kunstenaar die historische beelden gebruikt. De Haagse kunstenaar Marcel van Eeden heeft honderden tekeningen genmaakt die gebasserd zijn op foto’s van historische gebeurtenissen. De Bergense Harald Vlugt maakt al jaren gelakte collages van bestaande, vaak oude beelden. De Braziliaanse Marina Amaral, om een internationaal voorbeeld te noemen, gebruikt een ogenschijnlijk simpeler, maar uiterst effectieve methode: ze geeft oude foto’s letterlijk kleur en verleent zo glans aan een, in haar ogen, belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis. Waarschijnlijk speelt bij deze kunstenaars een nostalgisch, romantisch verlangen naar het verleden een grote rol. Ik betwijfel of dat bij Timothy Vogel het geval is. Het lijkt er meer op, dat hij de kijker uitnodigt een spannend verhaal te maken van een onaf, doordeweeks beeld. Tenslotte komt hij uit een cultuur – de Cariben – waarin het vertellen van verhalen een hoog aanzien heeft.
*
Rob Perrée
Parijs, september 2017.