SURINAAMSE SCHOOL: GEMISTE KANS
Geweldig dat het Stedelijk aandacht besteedt aan Surinaamse kunst
Daar had het tot nog toe geen gewoonte van gemaakt
Kleur bekennen zit niet in zijn genen
Ik had dus blij moeten zijn
Dat ben ik niet
Wat had ik graag een goede tentoonstelling bezocht
Die recht doet aan de kwaliteit van Surinaamse kunst
Met een titel die wel klopt
Een tentoonstelling die een duidelijk verhaal vertelt.
Is het een historische tentoonstelling?
Een chronologische tentoonstelling?
Een thematische tentoonstelling?
Of wil het dat allemaal zijn?
Laat ze het best mogelijke werk zien?
Of wat er voor handen was?
Hoe is er geselecteerd?
Stond de kwaliteit voorop of de identiteit?
Waarom zo’n gebrek aan context?
Waarom wel documentatie bij Rustwijk & Pandelis
Beperkt, maar toch
Niet bij Tosari, de ‘vader’ van de Waka Tjopu beweging?
Bedoelen die prentbriefkaarten aan het begin context te zijn?
Voor wat?
Waarom een tentoonstelling die de indruk wekt
rondom Nola Hatterman gemaakt te zijn?
Een Nederlandse kunstenaar die in Suriname school maakte.
Die eigenlijk op de rol stond als solotentoonstelling
Tot iemand gelukkig op het idee kwam
Dat Suriname zelf meer aandacht verdiende
Maar Hatterman kennelijk niet wilde laten afvallen
Waarom gekozen voor een presentatie die gaandeweg voller en warriger wordt
Waarbij het kunstwerk van A dat van B onderuit haalt
Waarbij C om duistere redenen in meer zalen opduikt
Waarbij D het met een achterafje moet doen?
Begrijp me goed
Ik heb veel mooie werken gezien
Maar
In een tentoonstelling die weinig doordacht is samengesteld en ingericht
Die het koloniale discours wil vermijden
Surinaamse kunst verdient beter